Raleighvallen en Boven-Surinamerivier

Ook hier is het kerstvakantie, wat voor ons betekent: project op een laag pitje en het binnenland in.

Raleighvallen & Voltzberg
Op vrijdag 10 december werden we in Paramaribo opgehaald door gids Lorenzo en een bus vol Nickerianen, zij hadden er al zo'n 4 uur op zitten. Met een groep van 16 personen exclusief gidsen en chauffeur reden we naar het dorpje Witagron, een mooie route van ± 180 km langs verschillende marron- en indianendorpjes. Hier moesten we verder per boot, naar Fungu-eiland, waar wij de komende 3 dagen gingen verblijven.

Huis aan het water op Fungu-eiland

De eerste dag na aankomst gingen we wandelen met gids Hugo, de wandeling ging naar de Moedervallen. Hier hebben we lekker gezwommen in een flinke stroomversnelling, waar je goed moest uitkijken want Pascal was al een stuk met de stroming weggedreven. Hugo had tijdens de wandeling over bijna iedere boom iets te vertellen, we hebben vooral veel telefoonbomen gezien: hier sla je op met een machete of harde tak en dan hoor je het aan de andere kant van het bos. De voorloper van de mobiele telefoon. Tijdens de wandeling en erna op Fungu-eiland hebben we weer verschillende dieren gezien: leguanen, rode ara's, slinger- en doodshoofdaapjes (de laatste hebben we bananen gevoerd), een tarantula in zijn nest, toekans en papegaaien. De tweede dag stond de wandeling naar de Voltzberg op het programma, een 250 meter hoge granieten berg. De wandeling tot de voet van de berg duurde zo'n 3,5 uur, gelukkig was dit nog helemaal beschut. Samen met Hugo hebben we flink wat takken weggehakt om het pad vrij te maken. Onderaan de berg trok Hugo zijn schoenen uit en begon op blote voeten aan een steile klim. Wij hielden onze schoenen toch maar gewoon aan. Het was klauteren op handen en voeten, maar na een half uurtje stonden we boven op de Voltzberg!

Net aangekomen op de top van de Voltzberg

Hierna begon de afdaling. Na een kleine 4 uur waren we er en konden we nog even bij een klein watervalletje afkoelen voordat de boot kwam. Dit was echter maar van korte duur, want Quirijn kreeg een schok van een sidderaal, waardoor iedereen snel het water uit rende. Gelukkig heeft hij het overleefd en kon er 's avonds weer gewoon gedanst worden op de trommelmuziek van 'de Raleighboys'. Na een lange avond en nacht werden we 's morgens vroeg door Lorenzo gewekt met kerstliedjes om aan de terugreis te beginnen. Een lange busreis onder het genot van Nederlandse en Surinaamse muziek.

Project
Tijdens de vier dagen tussen de Raleighvallen en onze volgende tocht is er hard gewerkt aan het project.
De eerste haalbaarheidsanalyse is uitgevoerd, met behulp van een 'Handleiding voor Districtscommissarissen' en de DC zelf zijn we meer te weten gekomen over de vergunningen. In het statistische computerprogramma SPSS zijn alle enquêtes verwerkt, populaire ondernemingen bij de inwoners zijn: een internetcafé, uitzendbureau en slagerij. Het aantal business opportunities is nu gereduceerd van 40 tot 15. Deze ondernemingen liggen met name in de sectoren handel en dienstverlening.

Tocht langs de Surinamerivier, 
Zaterdagochtend 18 december vertrokken wij vijven samen met Bart en Vera, twee co-assistenten uit Nickerie, met de bus vanaf de Saramaccastraat naar Atjoni, een reis van ± 180 km recht naar het zuiden. Vanaf Atjoni zijn we per korjaal naar Jaw Jaw Sula gegaan, wat een half uurtje duurde. Hier aangekomen, op resort Djamaika, zijn we meteen het water in gegaan. Er waren veel stroomversnellingen en een natuurlijke glijbaan. Hier hebben we lekker gezwommen en 's avonds zelf gekookt met het beperkte aanbod uit de winkel: rijst met sardientjes, doperwten en witte bonen. Daarna zijn we met bootsman Etto een kaaimannentocht gaan maken, we hebben er een paar van heel dichtbij gezien.

Uitzicht vanuit ons huisje in Djamaika, Jaw Jaw Sula

De volgende dag zijn we na een ochtendduik bij Jaw Jaw Sula, waar we overigens een arend zagen jagen, vertrokken richting Botopasi. Tijdens de boottocht zagen - en vooral roken! - we een dood krokodillenlichaam in het water. Aangekomen bij Botopasi werden we onthaald met een lekkere soep en daarna zijn we meteen het water ingedoken. Begeleid door een lokale jongen, Nokome, zijn we een heel eind gaan zwemmen door stroomversnellingen met rotsen en obstakels. 's Avonds hebben we spelletjes gedaan en zijn we gaan slapen in onze hangmatten die op het balkon hingen. De volgende dag werden we wakker van de zonsopkomst en zij we na een stevig ontbijt naar Pikin Slee gewandeld. Hier staat een Marronmuseum, waar de huisraad van een Marrongezin te zien was, mooie foto's van het dorp en de inwoners, sieraden, katapulten en nog veel meer. Na de wandeling terug en een lunch met cassavefrietjes zijn we met de boot naar Apiapaati vertrokken.

Het eiland Apiapaati, we sliepen in de hutjes die je hier ziet

Op Apiapaati werden we hartelijk ontvangen door de eigenaar en zijn zoons Jeffrey, Nielson, Emmanuel en Lewis (tussen de 7 en 15 jaar). Zij brachten onze tassen naar boven en we konden meteen aanschuiven voor onze tweede lunch: cassavefrietjes! Daarna hebben we gevoetbald met de jongens, gezwommen en 's avonds hebben we ons vermaakt met armpje drukken, wat zijn die jongens sterk, Geertje heeft verloren van een jongetje van 10! Na een paar andere spelletjes zijn we - compleet uitgeput van het armpje drukken - gaan slapen.

De volgende dag zijn we met Jeffrey en Lewis gaan vissen, helaas niets gevangen. Na een potje voetbal en nog een paar rondjes door de stroomversnelling heeft Jeffrey ons naar de Tapawatrawatervallen gebracht. Hier moesten we omheen lopen en aan de andere kant werden we opgehaald door de bootsman, die ons in de stromende regen naar Grandam bracht. Onderweg zagen we op een boomstam langs het water een anaconda liggen, gelukkig had de bootsman zijn machete en jachtgeweer bij zich, dus we voelden ons veilig. Het was een hele mooie tocht, langs de vertakkingen van de Surinamerivier, rotsen midden in het water, een tropische regenbui en damp op het water zorgden voor een onheilspellend plaatje waar we helaas geen foto van hebben, want dat zouden onze camera's niet overleefd hebben. Aangekomen bij Grandam moesten we uitstappen midden in een sula. Tegen de stroming in liepen we - begeleid door de bootsman - omhoog richting de boot naar Kajana. Ondertussen was het gestopt met regenen, dus hebben we een foto kunnen maken van de overstap zoals je hier onder kunt zien:

Helemaal doorweekt van de regen tijdens de boottocht naar Kajana

In Kajana hadden we een mooie slaapplaats, vlak aan het water stond een groot open huis waar wij onze hangmatten op konden hangen. Na de avondmaaltijd - met groente! - zijn we naar Stonehoekoe gegaan,  waar feest wegens het overlijden van een inwoner van 90. We werden als speciale gasten ontvangen, stoelen werden van alle kanten aangesleept en we kregen direct een parbobiertje in een gedroogd kalebaskommetje aangeboden. Zoals de kapitein al zei, was de smaak van het bier heel anders dan uit een glas, het was veel zachter. Ook werden we getrakteerd op Mariënburg, de Surinaamse rum met 90% alcohol, gelukkig was deze aangelengd met water. Het was een groot feest met traditionele trommelmuziek en halverwege de avond kwam de DJ. Toen het licht uitging - deze dorpen hebben generatoren die om 24.00u uitgaan - bleef de muziek wél doorgaan, wellicht was de muziek zo belangrijk dat de geluidsinstallatie (die overigens enorm was) verder draaide op noodstroom? Het feest duurde tot diep in de nacht.

Onze slaapplaats in Kajana

De volgende ochtend zijn we naar Awarradam vertrokken. Dit is het laatste dorp aan de Boven-Surinamerivier. Hier zijn veel natuurlijke glijbanen en jacuzzi's, dat was dus lekker baden. Terug in Kajana zijn we naar de overkant van de rivier gevaren, waar de airstrip ligt. Na een kleine 2 uur wachten konden we het vliegtuigje in en hobbelend over de landingsbaan vertrokken we. Er moest nog even een stop gemaakt worden in Botopasi om de rest op te halen. De vlucht was erg mooi en divers, het eerste deel was heel erg groen en dichtgegroeid, de echte jungle. Hierna zagen we het brokopondo stuwmeer liggen en grote oranje gebieden, de mijnen. Daarna een gedeelte savanne en uiteindelijk steeds meer bebouwing, de stad was in zicht.

Het vliegtuig en de landingsbaan van Kajana

Hierna zijn we doorgereisd naar Moengo en vanmiddag, 24 december, gaan we weer terug naar Paramaribo om kerst te vieren. Tot nu toe is het een zeer geslaagde vakantie, maar na de feestdagen moet er weer hard gewerkt worden.

Jullie allemaal een fijne kerst gewenst!

Projectupdate en Brownsberg

Na een lange tijd radiostilte weer even een teken van leven van onze kant.

Met het project zijn we nog steeds hard bezig, ondertussen is er al een lijst met ongeveer 40 business opportunities opgesteld, deze lijst moet eerst ingekort worden willen we binnen 3 maanden klaar zijn. Daarom zijn we ze nu aan het testen op een aantal criteria, zoals benodigde kennis en vraag vanuit de inwoners. Over marktgrootte en marktvraag is in Marowijne niks bekend, daarom moet dit op een alternatieve manier achterhaald worden. Wij hebben hiervoor enquêtes voor de inwoners opgesteld. Deze enquête is in het Nederlands, dus het is niet altijd even makkelijk de bedoeling van de enquête duidelijk te maken.

Daarnaast hebben we nog een gesprek gehad met dhr. Fonki van het Fonds Ontwikkeling Binnenland. Dit fonds werkt samen met het ministerie van Regionale Ontwikkeling om de gebieden in het binnenland bij de maatschappij te betrekken. Hiervoor zetten zij bijvoorbeeld gedecentraliseerde overheidsinstanties neer, zodat deze bereikbaar zijn voor de inwoners. Op die manier kan iemand zijn onderneming registreren in zijn eigen dorp, terwijl hij daar vroeger voor naar Paramaribo moest. Dit kostte dan al gauw meer dan 400 SRD, waardoor het niet aantrekkelijk was de onderneming te registreren. Daarnaast is het FOB ook bezig met het realiseren van duurzame nutsvoorzieningen. Verder hebben wij gesproken over hun criteria ten opzichte van ontwikkeling en welke voorzieningen zij noodzakelijk achten om een gebied als zelfvoorzienend te bestempelen.

Verder zijn wij op 25 november naar Paramaribo gegaan om 35 srefidensi(onafhankelijkheid) te vieren. Dat was erg leuk om mee te maken, iedere Surinamer was feestelijk gekleed en iedereen was op straat te vinden. Er werden verschillende dingen georganiseerd, de overheid hield bijvoorbeeld een vliegshow en een militaire parade. Tijdens srefidensi hebben we de 4 mensen ontmoet met wie we een trip naar Brownsberg en het brokopondomeer hebben geboekt, zij werken of lopen stage in Nickerie. Met hen hebben we ook de rest van de dag doorgebracht.


De dag na srefidensi gingen we dan ook op weg naar Brownsberg. Onze gids Rachid had een busje waarmee we, via de Suralcofabriek, de Jodensavanne en het stadion van Clarence Seedorf, helemaal de berg opreden. Die weg naar boven was onverhard, met plassen en gaten. We zijn daar lekker door elkaar geschud. Eenmaal boven op de berg aangekomen hadden we een prachtig uitzicht, en daarna zijn we afgedaald naar de Irenewaterval. Onder deze waterval hebben we even gedoucht met zijn allen, en een paar heldhaftige vrijheidsstrijders zijn nog een verdieping hoger geklommen om een massagedouche te krijgen van de waterval. Zelfs Geertje durfde de spinnen te trotseren! Daarna mochten we weer terug naar boven, dus mochten jullie bang zijn dat we te dik worden: we hebben ook workouts. Onderweg hebben we brulapen, giant lizards, trompetvogels gezien en we hebben de bospolitie gehoord. Dat waren vogels die het hele woud waarschuwde dat we gearriveerd waren.


Op weg naar het Brokopondomeer zijn we weer afgedaald vanaf dezelfde weg terwijl Bob Marley ons geruststelde met het nummer 'three little birds'.


Eenmaal aangekomen bij het meer viel de schemering alweer in, dus we zijn snel gaan eten en hebben de rest van de avond gechilld terwijl we in het meer zaten met rum en bier. Na een korte nachtrust zijn we om 6 uur opgestaan om de zonsopgang te zien, dat was erg mooi om te zien, er staan foto's van op de fotopagina. Overdag hebben we een boottocht over het meer gemaakt, een houtzagerij bezocht, gezwommen en piranha's gevangen. Vroeger stonden er dorpen waar het meer nu is, dit is allemaal onder water gezet voor een waterkrachtcentrale. Er steken nu nog wel allemaal boomstammen boven het water uit, en af en toe vaarden we over een verborgen stam en moesten we hopen dat de motor het nog deed.


Op de terugweg naar Paramaribo hebben we nog een omweg gemaakt via de stuwdam, wat een erg mooi uitzicht opleverde. Nadat we 's avonds laat weer in de stad waren, hebben we de trip waardig afgesloten door met zijn allen(en een paar mensen van het hostel) uit te gaan. Een geslaagde afsluiting van een mooie trip.